Ang Partido Komunista Internasyonal ay itinatag batay sa mga sumusunod na prinsipyo na itinatag sa Leghorn noong 1921 sa pagkakatatag ng Partido Komunista ng Italya (seksyon ng Komunistang Internasyunal).
 

1. Sa ilalim ng kasalukuyang panlipunang kaayusan, ang tunggalian sa pagitan ng mga produktibong pwersa at ng mga relasyon ng produksyon ay patuloy na lumalala, at ito’y nagbubunga ng ganap na salungat na mga interes at tunggalian ng uri sa pagitan ng proletaryo at ng naghaharing burgesya.

2. Ang mga relasyon ng produksyon ngayon ay pinangangalagaan ng kapangyarihan ng burges na Estado: anuman ang anyo ng kinatawang sistema at pagboto, ang Estado ng burgesya ay nananatiling kasangkapan ng pagtatanggol sa interes ng uring kapitalista.

3. Hindi maaaring durugin o baguhin ng proletaryo ang sistemang kapitalista ng mga relasyon sa produksyon na siyang nagsasamantala sa kanila, nang hindi marahas na ibinabagsak ang kapangyarihang burges.

4. Ang di-maiiwasang kasangkapan ng rebolusyonaryong pakikibaka ng proletaryo ay ang partidong klasista. Ang Partido Komunista, na binubuo ng pinakaabante at matatag na bahagi ng proletaryado, ay pinag-iisa ang pagsisikap ng masang manggagawa at ginagawang bahagi ng pangkalahatang pakikibaka para sa rebolusyonaryong pagpapalaya ng proletaryo ang kanilang mga pakikibaka para sa tiyak na interes o panandaliang tagumpay. Ang partido ang may pananagutan sa pagpapalaganap ng rebolusyonaryong teorya sa masang manggagawa, sa pag-oorganisa ng mga materyal na paraan ng aksyon, at sa paggabay sa proletaryado sa takbo ng kanilang mga pakikibaka sa pamamagitan ng makasaysayang pagpapatuloy at internasyunal na pagkakaisa ng kilusan.

5. Pagkatapos ibagsak ng proletaryo ang kapitalistang kapangyarihan, kailangan nitong ganap na wasakin ang lumang aparatus ng Estado upang maorganisa ang sarili bilang naghaharing uri at maitatag ang sariling diktadura: ibig sabihin, ito’y itatanggi ang lahat ng karapatan sa mga burges na uri at mga indibidwal sa loob nito hangga’t sila’y umiiral, at itatatag ang mga makinarya ng bagong kaayusan na ang tanging layunin ay magsilbi sa uring gumagawa. Ang Partido Komunista, na ang mga katangian ng programa ay nakaugat sa pundamental na gawaing ito, ay eksklusibo at tanging siyang kumakatawan, nag-oorganisa, at gumagabay sa diktadura ng proletaryo

6. Sa pamamagitan lamang ng lakas ay magagawang sistematikong makialam ng Estado ng proletaryo sa lipunang ekonomiya, at maisagawa ang mga hakbangin para sa kolektibong pamamahala ng produksyon at distribusyon na siyang papalit sa kapitalistang sistema.

7. Ang transpormasyon ng ekonomiya, at bilang bunga nito, ang kabuuang anyo ng panlipunang buhay ay dahan-dahang mag-aalis ng pangangailangan sa pulitikal na Estado, na ang makinarya ay unti-unting mapapalitan ng makatwirang pamamahala sa mga gawaing pantao.

* * *

1948 - Tungkol sa kapitalistang mundo at kilusang manggagawa matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig, ang posisyon ng partido ay nakabatay sa mga sumusunod na punto:
 

8. Sa unang kalahati ng ika-20 siglo, nasaksihan ng ekonomiyang kapitalista ang paglitaw ng mga monopolistikong trust sa hanay ng mga kapitalista. Isinagawa ang mga pagtatangkang kontrolin at pamahalaan ang produksyon at palitan sa pamamagitan ng sentralisadong pagpaplano—hanggang sa ganap na pamamahala ng Estado sa malalaking sektor ng produksyon. Sa larangang pampulitika, lumakas ang kapangyarihang pulis at militar ng Estado, at tumindi ang kabuuang totalitaryanismo ng pamahalaan. Ang mga ito ay hindi mga bagong tipo ng panlipunang organisasyong lumilipat mula kapitalismo patungong sosyalismo, ni hindi rin ito mga panibagong anyo ng mga pre-burges na sistemang pampulitika. Sa halip, ang mga ito’y mga tiyak na porma ng mas tuwiran at eksklusibong pamumuno ng pinakamaunlad na pwersa ng kapital sa Estado at kapangyarihan.
Itinatakwil ng prosesong ito ang mapayapa, progresibo, at ebolusyonaryong mga interpretasyon sa pag-unlad ng burges na rehimen, at pinatutunayan nito ang ating mga hula hinggil sa lalong pagsasama-sama at paghaharap ng mga uri sa magkabilang panig. Upang maipantapat ng proletaryo ang sariling lakas sa kaaway, kailangan nitong muling buhayin ang rebolusyonaryong sigla—sa pamamagitan ng ganap na pagtakwil, maging bilang panawagan o taktika ng pakikibaka, sa ilusyon ng pagbabalik sa demokratikong liberalismo at mga konstitusyunal na garantiya. Dapat tuluyang wakasan ng rebolusyonaryong partido ang kasaysayang praktika ng pakikipag-alyansa, kahit panandalian, sa mga partidong burges o petiburges, at sa mga huwad na partidong manggagawa na yumakap sa mga repormistang programa.

9. Ipinakita ng mga imperyalistang digmaan na ang krisis ng kapitalistang pagkabulok ay hindi na maiiwasan, at inilunsad nila ang isang bagong yugto kung saan ang ekstensyon ng kapitalismo ay hindi na nangangahulugan ng tuluy-tuloy na paglago ng mga produktibong pwersa, kundi ang pag-ikot ng akumulasyon at pagkawasak. Ang mga digmaang ito ang naging sanhi ng sunud-sunod na malalalim na krisis sa mga internasyunal na organisasyong manggagawa, kung saan naipataw ng mga naghaharing uri ang militar at pambansang pagkakaisa sa mga ito, at naitulak silang pumabor sa isang panig ng digmaan. Iisa lamang ang makasaysayang alternatibo sa kalagayang ito: ang muling pagbuhay ng tunggaliang uri sa loob ng bawat bansa, tungo sa digmaang sibil ng masang manggagawa upang ibagsak ang kapangyarihan ng burges na Estado sa lahat ng dako, kasama ang lahat ng internasyunal nitong koalisyon. Ang di-maiiwasang kundisyon nito ay ang muling pagtatatag ng Partido Komunista Internasyonal bilang isang ganap na awtonomong pwersa, walang koneksyon o subordinasyon sa anumang umiiral na kapangyarihang pampulitika o militar.

10. Ang makinarya ng estadong proletaryo—bilang kasangkapan ng pakikibaka sa transisyunal na yugto sa pagitan ng dalawang sistemang panlipunan—ay hindi nakabatay sa mga umiiral na konstitusyunal na batayan o mga balangkas na naglalayong katawanin ang lahat ng uri. Ang pinaka-kumpletong halimbawa ng estadong proletaryo sa kasaysayan ay ang mga Sobyet (konsehong manggagawa) sa panahon ng Rebolusyong Oktubre ng 1917—kung kailan armado ang uring manggagawa sa ilalim ng pamumuno ng Partido Bolshevik, kung kailan naabot ang kapangyarihan sa pamamagitan ng totalitaryang pamamaraan, at kung kailan winasak ang Asembleyang Konstitusyunal, habang mahigpit na nilabanan ang mga atake ng dayuhang burgesya at niyurakan ang panloob na rebelyon ng mga natalong uri, ng petiburgesya, at ng mga oportunistang partido—na laging nagiging kaalyado ng kontra-rebolusyon sa mga panahong kritikal.

11. Hindi maisasakatuparan ang ganap na sosyalismo sa loob ng hangganan ng isang bansa lamang, at hindi magaganap ang transisyong sosyalista nang walang mga pagkabigo at pansamantalang pag-urong. Ang pagtatanggol sa rehimeng proletaryo laban sa palagian at tunay na banta ng degenerasyon ay masisiguro lamang kung ang pamamalakad ng estadong proletaryo ay patuloy na isinasabay sa internasyunal na pakikibaka ng uring manggagawa ng bawat bansa laban sa sariling burgesya, Estado, at aparatong militar—walang paghinto sa tunggaliang ito kahit sa panahon ng digmaan. Ang ganitong koordinasyon ay tanging maisasakatuparan kung ang Partido Komunista Internasyonal ang may kontrol sa pulitika at programa ng mga estadong nalipasan ng proletaryong rebolusyon.