Paglalahad sa "Comunismo" Blg. 8, 1982

Ang tekstong inilathala dito ay nagpapakita ng kawalan ng pagiging tugma ng anumang uri ng karaniwang batayan sa pagitan ng maximalismo na rebolusyonaryo lamang sa salita at ng komunismo. Hindi naman talaga tatlong agos (repormismo, maximalismo, at komunismo) ang nagharap-harap sa Leghorn, gaya ng pinapaniwala ng ilan sa atin. Ang bakbakan ay sa pagitan ng agos ng salipunang-demokrasya, na pinamumunuan ni Turati, at ng komunistang paksyon na nakabatay sa programang Marxista at sa programmatic theses ng Ikatlong Internasyonal.

Sa kasamaang palad, ang babala na ipinaabot ng Kaliwa ay napatunayang tama: mula sa pagbubukod na ginawa para sa pagpasok ng partido komunista ng Inglatera sa Partido Paggawa, hanggang sa pagsasanib sa ibang mga partido o pakpak ng mga partido na naging pamantayan, hanggang sa kahiya-hiyang paglusaw ng Partido Komunista ng Tsina sa burgis-demokratikong Kuomintang; mula sa suporta sa parliyamento, na itinuturing ding pagbubukod, para sa isang ministeryo ng salipunang-demokratiko, tulad ng kay Branting sa Suwesya, hanggang sa pagbuo ng isang kaduda-dudang "gobyerno ng mga manggagawa at magsasaka" sa Alemanya kasama ang mga propesyonal na traydor ng rebolusyonaryong proletaryado, at sa wakas ay sa suporta na ibinigay sa lantad na burgis na mga pamahalaan.

I.

Isang masiglang interes ang ipinapakita sa maraming panig tungkol sa direksyong taktikal na tinatahak ng internasyonal na kilusang komunista sa kasalukuyang yugto ng krisis pandaigdig. Mahalagang linawin ang isyung ito upang kapwa mabigyang-katiyakan ang mga kasama na tila nag-aalala sa mga sintomas ng isang diumano’y "bagong" paninindigan ng Internasyonal, at upang pabulaanan, na napakadali, ang mga kalaban na nagtatangkang gamitin ang isang rebisyon ng mga pamamaraan na nagkakasundo sa mga pamamaraan ng mga komunista at sa mga, na mariing tinuligsa at nilabanan, ng mga oportunista ng bawat uri.

Kaya’t ilalahad natin sa isang banda ang kasalukuyang kalagayan ng isyu gaya ng inilahad sa mga debate at sa internasyonal na paghahanda, kasama ang tunay na kahulugan ng mga panukalang taktikal na binalangkas; at sa kabilang banda, ang pananaw ng ating partido sa paksa.

Magiging kapaki-pakinabang na ipahayag nang maaga na ang desisyon sa isyu ay, mula sa internasyonal na pananaw, kasalukuyang sinusuri at pinag-uusapan, at ang anumang desisyon ay nakareserba para sa pulong ng pinalawak na Komiteng Tagapagpaganap, na magaganap sa Mosku sa Pebrero 12. Ang mga opinyon ng komiteng sentral ng ating partido ay maaaring hinuha mula sa teksto ng mga theses tungkol sa mga taktika na pinagtibay nito, na naglalaman ng mga elemento ng isang organikong kontribusyon sa solusyon ng kasalukuyang isyu ng taktika. Hindi maipagkakaila na ang pananaw ng partido ng Italya ay maaaring iba sa pananaw ng ibang mga partido komunista, ngunit hindi ito nangangahulugan na ang nabanggit na mga kamangmangan ng mga oportunista ay hindi maaaring at hindi dapat pabulaanan, sa pamamagitan ng pagpapakita kung paanong ang kanilang kamangmangan at kawalan ng katapatan ay lumilitaw na mas katawa-tawa kapag ginamit sa isang katawa-tawang pagpapakita ng artipisyal na puritanism, o kapag hindi nila nauunawaan ang mga resulta ng napakagandang, superyor na karanasan ng kilusang komunista bilang panibagong paggalang sa walang kapararakang mga bagay na matagal na nilang inuusal, lahat ng ito ay katangian ng kanilang kawalan ng kakayahan at kawalang-kapangyarihan, at ng kanilang kaawa-awang propesyon bilang mga ahente ng publisidad para sa mga paninirang-puri na binalak sa mga sirkulo ng kontra-rebolusyon.

Ang Ikatlong Kongreso ng Komunistang Internasyonal ay hindi nagpahayag sa isyu ng taktika ng mga panukala para sa proletaryong "nagkakaisang hanay" ng mga partido komunista batay sa plataporma ng agaran at pansamantalang mga kahilingan. Ang panloob na talakayan ng Kongreso tungkol sa mga taktika ay nailalarawan mula sa isang medyo negatibong pananaw: ang kritika ng Pagkilos sa Marso sa Alemanya at ng tinatawag na taktika ng opensiba. Batay sa paghuhusga nito sa aksyon na ito at sa resulta nito, ang Kongreso ay dumating sa isang serye ng mga konklusyon tungkol sa mga ugnayan sa pagitan ng partido komunista at ng masang proletaryo, na sa kanilang gabay na espiritu ay ang karaniwang pamana ng lahat ng Marxistang komunista, kapag inilapat sa isang malusog at matapat na paraan.

Ang "Sa masa" ang salitang bantay ng Ikatlong Kongreso, at ito ay nagpapahiwatig ng isang pagpapabulaanan sa lahat ng mga insinuasyon ng mga oportunista; dahil ang napakagandang realistang pananaw ng Ikatlong Internasyonal ay walang kinalaman sa isang rebolusyonaryong daya na magtitiwala sa pagbabago ng lipunan sa boluntarista at romantikong misyon ng isang piling lehiyon ng mga tagapanguna at martir. Ang Partido Komunista ay magiging Pangkalahatang Kawani ng rebolusyon kapag alam nito kung paano tipunin sa paligid nito ang proletaryong hukbo, na hinihimok ng mga tunay na pag-unlad ng sitwasyon sa isang pangkalahatang pakikibaka laban sa kasalukuyang rehimen. Ang Partido Komunista ay dapat magkaroon ng pinakamalaking bahagi ng proletaryado sa likod nito.

Ipagkatiwala ang mga ideyang ito sa mga elemento na hindi nagtataglay ng malalim na kritikal na diyalektika at tunay na aplikasyon ng Marxismo—mga elemento na maaaring nasa hanay din ng Komunistang Internasyonal, ngunit tiyak na wala sa mga pinuno nito kahit na ang ilan ay hangal na inaakusahan sila ng pagiging makakanan—at makikita mo kung paano nabubuo ang mga maling konklusyon, na talagang nararapat na tawaging mga hakbang pakanan, o mga pag-urong sa mga lumang saloobin.

Kinakailangang makuha ang masa at kinakailangang magkaroon ng Partido Komunista, determinado at angkop sa rebolusyonaryong pakikibaka, malaya mula sa salipunang-demokratiko at sentristang pagkasira: ang dalawang kundisyong ito ay marahil, o tiyak, mahirap makamit dahil napakahirap lutasin ang mga problema kung saan magmumula ang pagbabago ng mundo, ngunit hindi ito dalawang kundisyon na nagbubukod sa isa’t isa, kaya’t magiging lubos na kahangalan ang gumawa ng isang simpleng demokratikong interpretasyon ng pahayag ni Lenin na "dapat nating makuha ang nakararami sa proletaryado", isang interpretasyon na maglilipat sa mga batayan ng Partido Komunista at babaguhin ang katangian at tungkulin nito, dahil lamang sa ganito posible na isama ang nakararami sa masa.

Ang hindi maikakailang Marxistang nilalaman ng pag-iisip ng Internasyonal ay tiyak na ang kabaligtaran: na ang pananakop sa masa at ang pagbuo ng tunay na mga partidong komunista ay ang dalawang kundisyon na, malayo sa pagbubukod sa isa’t isa, ay perpektong nagsasama, kaya’t sa pamamagitan ng pagpapaunlad ng mga

taktika nito tungo sa pag-oorganisa ng malalaking hanay ng proletaryado, hindi tinatalikuran ng Komunistang Internasyonal, kundi makatuwirang pinaunlad at ginagamit ang sarili nitong gawain tungo sa paghihiwalay ng proletaryong kilusang pampulitika mula sa mga traydor at walang kakayahan.

Ang isa pang pundamental na konsepto na inihayag ng Ikatlong Kongreso ay tumutukoy din sa pinakatunay na mapagkukunan ng ating Marxistang pag-iisip at ating rebolusyonaryong karanasan, at maaari lamang itong ituring na isang bagong bagay ng mga taong nauunawaan ang rebolusyonismo sa kahulugan na mayroon lamang isang tiyak na paraan upang protektahan ang sarili mula sa mga sakit sa maselang bahagi, na kung saan ay ang masturbation, at upang protektahan ang mga organo ng reproduksyon ng uri, dapat talikuran ang kanilang tungkulin at dahilan para sa pag-iral.

Sasabihin naman namin na ang rebolusyonaryong partido ay dapat makilahok sa mga kilusan ng mga grupo ng uring manggagawa sa paghahangad ng kanilang pansamantalang interes. Ang gawain ng partido ay pagbubuo ang mga paunang salpok na ito sa pangkalahatan at kataas-taasang aksyon para sa tagumpay ng rebolusyon: ito ay nakakamit hindi sa pamamagitan ng paghamak at parang batang pagtanggi sa mga paunang pampasiglang ito tungo sa aksyon, kundi sa pamamagitan ng pagsuporta at pagpapaunlad sa kanila sa lohikal na realidad ng kanilang proseso, na pinag-iisa sila sa kanilang pagdami kasama ang pangkalahatang rebolusyonaryong aksyon.

Nagliliwanag sa mga problemang ito ang diyalektikal na nilalaman ng ating pamamaraan; nilulutas nito ang tila mga kontradiksyon ng magkakasunod na yugto ng isang proseso habang ito ay nagkakatotoo, at, sa pagkilala sa buhay nito at sa dinamika nito ang makasaysayang takbo ng rebolusyon, hindi ito natatakot na ideklara na habang itatatwa ng bukas ang ngayon, hindi ito tumitigil na maging anak nito; na nangangahulugang higit pa sa pagiging simpleng kahalili nito.

Ang mga panganib ng ganoong gawain ay halata: ang mga komunista ay nagkakaisa sa pag-iisip na upang malampasan ang mga ito kinakailangan na buuin ang tunay na mga partidong rebolusyonaryo na malaya sa bawat bisyo ng oportunista. Ang pormula kung saan dudurugin ng Komunistang Internasyonal ang repormismo ay lampas pa sa isang marangal na pagtanggi na ilagay ang mga paa nito sa teritoryong tinatapakan ng repormismo.

"Mayroon ba kayong resipe na ito?" tila nagtatanong ang nakatutuwang mga kampeon ng "pabagu-bago" na kaliwa ng Italyanong partidong repormista. Maaari tayong sumagot na inuunlad natin ito, dahil natuklasan natin ang una at pinakamahalagang sangkap: ang paglilinis ng sentrista at Serratistang pag-aatubili.

Ang lahat ng elemento ng ganitong uri ng talakayan, at ang patunay na sa mga pundamental na batayan ng taktika ay walang anumang hindi maaaring sang-ayunan ng pinaka-ortodokso at ekstremista sa atin, ay lilitaw nang mas malinaw sa paghahanda para sa mga debate sa tanong ng mga taktika sa ating Kongreso.

Sa pagbaling ngayon sa kasalukuyang pagpapatupad ng mga taktika ng

Internasyonal, tandaan natin na ang dating nabanggit na taktika ng united front, bagama’t hindi pa ito sinang-ayunan ng Ikatlong Kongreso, ay nauna nang natalakay sa kilalang "Bukas na Liham" mula sa Partido Komunista ng Alemanya sa lahat ng pampulitika at pang-ekonomiyang organisasyon ng proletaryado, na nananawagan para sa karaniwang aksyon para sa pagsasakatuparan ng isang serye ng mga panukala na nagpapakita ng mga problema ng agarang interes sa masa. Ngayon, tila handa ang Aleman na partido na sumulong pa, na nagtataas ng tanong sa larangan ng patakaran ng gobyerno at naglalahad ng posisyon nito hinggil sa pagbuo ng isang gobyernong proletaryo na nakabatay sa parliyamento, na tatalakayin natin sa susunod na talakay.

Gayunpaman, habang hinihintay natin ang mga desisyon na gagawin ng Komunistang Internasyonal, na walang alinlangan na tumpak na tutukuyin ang kahulugan at mga termino nito, at bago ipahiwatig sa anong diwa natin tinitingnan ang solusyon na ito, at nasubukan na rin, masasabi natin, sa praktikal na aktibidad ng ating partido, nais nating gamitin ang teksto ng talumpati na ibinigay ni Kasamang Zinoviev sa isang pulong ng tagapagpaganap ng Internasyonal noong Disyembre 4, 1921, sa paksang pinag-uusapan, upang makuha mula sa parehong talumpati ng pangulo ng Internasyonal ang patunay na imposibleng pag-usapan ang anumang dahilan para sa isang pagpapahina o pagwawasto, o kahit isang bahagyang kontradiksyon sa pagitan ng kasalukuyang direksyon at ng maluwalhating pandaigdigang tradisyon ng komunista.

Sinuri muna ni Kasamang Zinoviev ang kalagayan ng isyu sa loob ng iba’t ibang partido ng Internasyonal at ipinaliwanag ang kahulugan ng pormula ng nagkakaisang bahay na may kaugnayan sa mga aspeto ng kasalukuyang sitwasyon sa buong mundo, upang maitatag ang batayan para sa isang internasyonal na aplikasyon ng naturang mga taktika.

Malinaw mula sa mga pahayag ni Zinoviev na ang lahat ng mga pagsasaalang-alang sa taktika na binuo sa kasalukuyan ay nakabatay sa plataporma ng pundamental na paggigiit ng komunismo, na siyang batayan para sa pagpapanibago ng Internasyonal:

Partido Komunista: Ngayon higit kailanman, pinaninindigan ng mga komunistang militante ang pangangailangan na magkaroon ng isang sentralisado at makakaun na partido komunista bilang organo ng pakikibaka, at handa silang yakapin ang pinakamahigpit na disiplinang mga hakbang upang makamit ang layuning ito.

Diktadura ng Proletaryado: Higit kailanman, pinaninindigan nila na tanging ang rebolusyonaryong armadong pakikibaka at ang diktadura ng proletaryado ang mga landas tungo sa rebolusyon.

Rebolusyonaryong Krisis: Higit kailanman, kumbinsido sila na nakararanas tayo ng isang rebolusyonaryong krisis sa kapitalistang lipunan.

Ang tanong ay kung paano natin naiimpluwensyahan ang pag-unlad na ito sa pamamagitan ng pagkilos ng Partido Komunista sa pakikibaka para sa diktadura. Maaari tayong makahanap at magmungkahi ng iba’t ibang solusyon sa problemang ito, ngunit nananatili ito para sa ating lahat bilang iisang direktang layunin ng ating mga pagsisikap.

Anuman ang taktika na iminumungkahi natin—sabi ni Zinoviev—ang unang kundisyon para sa kapaki-pakinabang na aplikasyon nito ay ang pangangalaga sa ganap na kalayaan ng ating partido. Dahil dito, hindi tayo nagmumungkahi ng pagsasanib. At tulad ng makikita natin, hindi rin tayo nagmumungkahi ng mga bloke o alyansa.

Ito ay isang usapin ng matiyagang pagpuputol sa pagiging simple ng ilang opinyon at pag-highlight ng mga kaso kung saan ang gayong pagiging simple ay nagtatago ng isang nagkasala at mapanlinlang na duplicity, na sinasalungat ang tapat na pagiging kumplikado ng ating mga pamamaraan sa kanilang mga laro ng paraan at layunin.

Sumulong pa si Zinoviev, na direktang tumutugon sa mga haka-haka ng mga oportunista tungkol sa ilan sa ating mga pundamental na paggigiit. Malayo sa pagtanggi sa nakaraang mga pagkakabaha-bahagi, handa rin tayo para sa karagdagang mga pagkakabaha-bahagi kung kinakailangan, dahil ang mga ito ay nagpataas lamang ng ating kalayaan sa pagkilos, na nagpapahintulot sa atin na lampasan ang pinakamahirap na pagliko at pagbaluktot ng isang sitwasyon, nang hindi nawawala ang paningin sa ating rebolusyonaryong layunin, na ipinagpalit ng mga oportunista ng libu-libong beses sa burgis kapalit ng mga serbisyong ibinigay, kahit na sa ilalim ng takip ng pinaka-ekstremong demagohikong pagpapahayag ng kalayaan at katuwiran.

Malayo sa pagbabago ng pananaw ng komunista tungkol sa paggamit ng armadong puwersa ng militar sa rebolusyonaryong labanan, iginiit ng sulatin ng ating kasama ang Alemang Pagkilos sa Marso bilang isang tunay na rebolusyonaryong aksyon na nagbubunga ng magagandang resulta. Ang lahat ng mga pagsasaalang-alang at konklusyon na isinusulong niya bilang posibleng kahihinatnan ng Pagkilos sa Marso ay ginagabayan ng konsepto na ito ay isang usapin ng pagpapaunlad at pagpapabilis at ang paghahanda ng panghuling pakikibaka para sa diktadura ng proletaryado.

Ang paggamit para sa layuning ito ng kusang-loob na kilusan ng mas malaking bahagi ng mga manggagawa, na hindi pa malinaw na nakikilala ang panghuling layunin, ay hindi nagpapahiwatig ng pagtanggi na tuligsain ang mga nagbebenta ng ilusyon na ang pagpapalaya ng mga manggagawa ay maaaring makamit sa ibang mga paraan bilang mga traydor sa proletaryado.

Patuloy tayo, sabi ni Zinoviev, sa gawain ng pag-kristalisa ng ating mga partido, kung saan ang kasinungalingan ng sanlipunang-demokratiko ay tinanggihan ng pagkamamamayan, at kahit sa ating mga panaginip ay hindi natin tinatalikuran ang pagpuna sa mga oportunista ng iba’t ibang dilawang internasyonal.

Malinaw din niyang sinabi na ang ating pananaw sa kasalukuyang sitwasyon, na nailalarawan ng kapitalistang opensiba, ay nagpapakita ng malinaw na rebolusyonaryong tendensya, kaya’t ang panukala ng isang depensibong taktika para sa buong proletaryado ay walang kabuluhan: ito ay katumbas ng pagtalikod sa rebolusyonaryong pakikibaka, upang masiyahan sa pagpapanatili ng kasalukuyang kalagayan ng proletaryado; samantalang sa kabaligtaran, upang matugunan ang agarang problemang ito itinuturing nating kinakailangan na ipakilala ang isang kontra-opensiba ng masa, na inilalagay sila sa landas ng aksyon, na laging sinusuportahan ng mga partidong komunista, at tanging sa pamamagitan lamang nila.

Hindi nagkataon na ang mga repormista, gradualista, at maka-pagkakaisang mga ginoo ay sumasalungat ngayon sa ating katamtamang "agarang mga kahilingan" at sinasabotahe ang united front ng masa. Alam nila na gusto natin ang lahat ng ito dahil sa ganitong paraan pinalalawak natin ang pag-unlad ng ating programa sa pamamagitan ng pagdurog sa kanilang mga pamamaraan at sa kanilang walang-depensa at talunan na organisasyon.

Ngunit hindi sapat na ipakita na idineklara ni Zinoviev ang kanyang pagsunod sa mga posisyong hawak natin nang magkasama; maaari at dapat nating ipakita (at ito ang magiging paksa ng isang susunod na artikulo) kung paano siya may karapatang ideklara ang mga paghinuha na kinuha niya mula sa mga ito upang maging kapwa magkakaugnay at lohikal, kahit na nagmumungkahi tayo ng mga pagkakaiba sa mga detalye ng kanilang aplikasyon.

II.

Sa naunang artikulo, iginiit namin na ang mga taktikal na inisyatiba na sinusuportahan ngayon ng Komunistang Internasyonal, na binubuod sa pormula ng proletaryong nagkakaisang hanay, ay hindi nagpapahiwatig ng anumang pagtalikod ng mga tagasuporta nito sa mga pundamental na direktiba ng kilusang komunista, na pinatibay at partikular na sinasalungat sa mga equivocal maneuver ng mga sanlipunang-demokrata.

Pinatunayan namin ito gamit ang sariling mga salita ni Zinoviev. At hindi magiging mahirap gawin ang parehong bagay sa mga tahasang pahayag ng mga kasama na naghain ng mga panukala na tila mas mapanganib, tulad ng mula sa punong-tanggapan ng Aleman na partido at mula sa Rote Fahne.

Gayunpaman, maaaring tutulan ng ating mga kalaban na ang gayong berbal na deklarasyon ng katapatan sa mga prinsipyo ay walang ibang layunin kundi ang itago ang isang pagbabagong-loob pakanan, habang ang mga panukalang taktikal na pinag-uukulan natin ng pansin ay naglalaman mismo ng isang kontradiksyon sa direktiba na sinunod hanggang ngayon ng Komunistang Internasyonal, at sa nakaraang posisyon nito patungo sa mga partidong sanlipunang-demokratiko.

Ngunit hindi ito totoo, at kahit na naniniwala ang isang tao, mula sa pananaw ng komunista at sa loob ng ating sariling kampo, na ang mga panukalang ito, o kahit man lang ang ilan sa mga paraan kung paano inilapat ang mga ito, ay dapat tuligsain, walang sinuman ang may karapatang igiit na tayo ay humaharap sa isang krisis ng prinsipyo sa loob ng pandaigdigang kilusang komunista, o na kailangan nating kilalanin ang malalaking pagkakamali sa pamamaraan na sinuportahan natin hanggang ngayon.

Sa napakalaking dami ng teoretikal at praktikal na paglilinaw, na ipinagmamalaki ng

Ikatlong Internasyonal, ang rebolusyonaryong pamamaraan ay lumampas na magpakailanman mula sa pauna at embryoniko na yugto ng mga abstraktong deklarasyon at pagpapasimple upang harapin ang pagsubok ng tunay na mundo sa lahat ng porma nito na may kakila-kilabot na pagiging kumplikado.

Ang mga problemang taktikal ay nauunawaan na ngayon sa isang mas konkretong diwa. Samantalang dati, ang mga posisyong dapat kunin ay pinili lamang batay sa kanilang epekto sa propaganda at edukasyon sa masa, ngayon, ito ay isang usapin ng pagkakaroon ng direktang epekto sa mga pangyayari, at ang antas ng impluwensya ng mga taktikal na posisyon ay nangangailangan ng sopistikasyon at kapasidad upang malampasan ang tila mga kontradiksyon, na perpektong nakapaloob na sa diyalektika ng pamamaraang Marxista.

Ang simpleng pagpuna sa realidad ay nakukumpleto sa aktwal na pagwasak nito; kahapon, ang pag-angkop dito ay katumbas ng pagtalikod sa isang aktibidad na maaari nating gawin upang mapagtagumpayan ito, ngayon, maaari itong mangahulugang pagkuha ng realidad upang sakupin at lupigin ito. Ang malakas na sinag ng isang parola ay humahati sa dilim sa isang kahanga-hangang tuwid na linya, ngunit maaaring mahadlangan ng pinakamaselan na harang; ang apoy ng soplete ay dumidila nang maamo sa metal, ngunit upang palambutin at tunawin lamang ito, na dumadaan nang matagumpay sa kabilang panig...

Walang Marxista ang hindi sumasang-ayon kay Lenin sa pagtuligsa bilang isang sakit ng bata ang isang pamantayan para sa aksyon na nagbubukod ng ilang posibleng inisyatiba batay lamang sa pagsasaalang-alang na hindi sila sapat na tuwid at nakahanay sa pormal na iskema ng ating mga ideya, kung saan sila nagbabanggaan at lumilikha ng hindi magandang pagpapapangit.

Na ang pamamaraan ay maaaring magkaroon ng mga aspeto na salungat sa layunin kung bakit natin ginagamit ang mga ito ay nasa puso ng ating kritikal na pag-iisip: para sa isang layunin na superyor, marangal, at kaakit-akit, ang pamamaraan ay maaaring lumitaw na kaawa-awa, paliko-liko, at bulgar. Ang mahalaga ay ang kakayahang kalkulahin ang epektibong ito, at kung sino man ang gumagawa nito batay lamang sa mga panlabas na anyo ay lumulubog sa antas ng isang subhetibo at idealistikong pananaw ng mga historikal na mga nasawi, na medyo Quakerish; hindi nito pinapansin ang superyor na mga mapagkukunan ng ating kritika, na ngayon ay nagiging isang estratehiya, at binibigyang-buhay ng napakatalinong realistang pag-unawa sa materyalismo ni Marx.

Hindi ba tayo ang nakakaalam kung paanong ang diktadura, karahasan, at terorismo ay nagsisilbing tiyak na mga pamamaraan para sa tagumpay ng isang panlipunang rehimen ng kapayapaan at kalayaan? At hindi ba tayo ang naglinis ng larangan mula sa nakakatawang liberal at libertaryong pagtutol, na tanging nagpapalagay lamang sa ating pamamaraan ang kakayahang magtatag ng madilim at uhaw sa dugo na mga oligarkiya, dahil ito ay kinokondisyon ng panlabas na katangian ng mga pamamaraan na ginamit?

Kung paanong walang seryosong argumento ang maaaring magbukod sa pagiging kapaki-pakinabang ng paggamit ng sariling pamamaraan ng burgis upang talunin ang burgis, gayon din hindi posible na itanggi a priori na ang paggamit ng mga

taktika ng mga salinlipunang-demokrata ay hindi maaaring talunin ang mga sanlipunang-demokrata.

Hindi natin nais na magkamali ng unawa at ipagpapaliban natin ang isang paliwanag ng ating pag-iisip hanggang sa huli, at ang mga nais na maunawaan ang pangunahing balangkas nito ay kailangan lamang pag-aralan ang ating mga theses sa taktika. Kapag sinabi natin na ang larangan ng posibleng at katanggap-tanggap na mga taktika ay hindi maaaring limitahan ng mga pagsasaalang-alang na idinikta ng isang maling doktrinang sobrang pagpapasimple, na metapisikong nakatuon sa pormal na paghahambing at abala sa kadalisayan at katuwiran bilang mga layunin sa kanilang sarili, hindi namin ibig sabihin na ang larangan ng mga taktika ay dapat manatiling walang hangganan at na ang lahat ng mga pamamaraan ay mabuti upang makamit ang ating mga layunin.

Magiging isang pagkakamali na ipagkatiwala ang mahirap na resolusyon ng paghahanap ng angkop na mga pamamaraan sa simpleng pagsasaalang-alang na mayroong intensyon na gamitin ang mga ito upang makamit ang mga layunin ng komunista. Uulitin mo lamang ang pagkakamali na binubuo sa paggawa ng isang layunin na problema na subhetibo, na nakuntento ka na sa katotohanan na kung pipiliin, ihanda, at ididirekta mo ang mga inisyatiba, nagpasya kang makibaka para sa mga resulta ng komunista at hayaan ang sarili mong magabayan ng huli.

Umiiral, at samakatuwid maaari itong laging lalong mapahusay, ang isang pamantayan na lubos na Marxista at anupaman kundi pambata, na nagtatakda ng mga hangganan sa mga taktikal na inisyatiba. Wala itong kinalaman sa mga naunang nabuo at prehuwisyo ng isang maling ekstremismo, ngunit ito ay isang pamantayan na dumarating sa isa pang landas sa isang kapaki-pakinabang na pagtataya ng kung hindi man kumplikadong mga koneksyon na nag-uugnay sa mga taktikal na paraan na inilalapat natin sa mga resulta na inaasahan natin mula sa kanila.

Sinasabi ni Zinoviev na tiyak na dahil mayroon tayong malalakas na partido na malaya mula sa mga impluwensya ng oportunista, maaari tayong makipagsapalaran sa paglalapat ng mga taktika na magiging mapanganib kung ang ating paghahanda at kapanahunan ay mas mahina. Totoo na ang katotohanan na ang isang taktika ay mapanganib ay hindi sapat na dahilan upang hatulan ito: ito ay isa lamang sa mga pagsasaalang-alang na dapat ilapat upang suriin ito; ito ay talagang isang usapin ng paghusga sa elemento ng panganib na may kaugnayan sa posibleng mga benepisyo. Sa kabilang banda, habang lumalaki ang kakayahan ng rebolusyonaryong partido na maging mapagpasimuno, ang lumalagong sitwasyon ay may posibilidad na dalhin ang pagsisikap nito pasulong sa isang lalong tumpak na direksyon, na ginagawang mas malinaw ang resulta ng anumang aksyon.

Sa madaling salita, sa pagsusuri ng mga panukalang taktikal na inihanda ngayon, kinakailangan na iwasan ang nagmamadaling sobrang pagpapasimple. Ito lamang ang maaaring humantong sa isang tao na sabihin na ang Partido Komunista ng Alemanya, sa pamamagitan ng pagmumungkahi ng magkasanib na aksyon sa independiyente at mayoryang sanlipunang-demokrata, ay tinatalikuran ang dahilan para sa pagbuo nito sa pamamagitan ng mga pagkakabaha-bahagi mula sa isa at sa iba pa.

Sa sandaling isaalang-alang mo ang bagay, tinutukoy mo ang isang walang katapusang bilang ng mga pagkakaiba at bagong mga pananaw, na sa katunayan ay mas mahalaga kaysa sa anumang pormal na pagkakasundo.

Una sa lahat, kapaki-pakinabang na napagmasdan ni Zinoviev na ang alyansa ay hindi pareho sa pagsasanib. Ang organisasyonal na pagkakabaha-bahagi mula sa ilang pampulitikang elemento ay maaaring maging mas madali ang paggawa ng ilang trabaho sa kanila.

Pangalawa, ang pagmumungkahi ng nagkakaisang hanay ay hindi pareho sa pagmumungkahi ng isang alyansa. Alam natin kung ano ang ibig sabihin ng isang pampulitikang alyansa sa bulgar na diwa: nag-aalay ka o nananahimik ka tungkol sa ilang bahagi ng sarili mong programa upang magkita sa gitna. Ngunit ang taktika ng nagkakaisang hanay na nauunawaan natin bilang mga komunista ay hindi naglalaman ng mga elementong ito ng pagtalikod sa ating panig. Nananatili lamang sila bilang isang potensyal na panganib: na pinaniniwalaan nating nagiging nangingibabaw kung ang batayan ng nagkakaisang hanay ay tinanggal mula sa larangan ng direktang proletaryong aksyon at organisasyong unyon ng manggagawa at pumapasok sa larangan ng parliyamento at gobyerno; at sasabihin natin kung para sa anong mga dahilan, na konektado sa lohikal na pag-unlad ng huling taktika.

Ang proletaryong nagkakaisang hanay ay hindi tungkol sa isang bulgar na magkasanib na komite ng mga kinatawan ng iba’t ibang organisasyon, na pabor kung saan ang mga komunista ay nagbibigay ng kanilang kalayaan at kalayaan sa pagkilos, na ipinagpapalit ito para sa isang antas ng impluwensya sa mga kilusan ng mas malaking masa kaysa sa susunod sa kanila kung kumilos sila nang mag-isa. Ito ay isang bagay na ganap na kakaiba.

Iminumungkahi namin ang nagkakaisang hanay dahil sigurado kaming ang sitwasyon ay tulad na ang magkasanib na mga kilusan ng proletaryado sa kabuuan, kapag naglalatag sila ng mga problema na hindi lamang interesado sa isang kategorya o lokalidad, kundi sa lahat ng ito, ay makakamit lamang ang kanilang mga layunin sa pamamagitan ng pagtahak sa landas ng komunista, iyon ay, ang landas na dadalhin natin sa kanila kung nakasalalay sa atin ang gabay sa buong proletaryado.

Iminumungkahi namin ang pagtatanggol ng agarang interes at ng kasalukuyang kondisyon ng proletaryado laban sa mga pag-atake ng mga boss, dahil ang pagtatanggol na ito, na hindi kailanman sumasalungat sa ating mga rebolusyonaryong prinsipyo, ay magagawa lamang sa pamamagitan ng paghahanda para sa at paglulunsad ng opensiba sa lahat ng rebolusyonaryong sangay nito, tulad ng balak nating gawin.

Sa ganoong sitwasyon (at hindi na natin uulitin dito ang mga pagsasaalang-alang na kailangan upang ipakita na umabot na ito sa puntong ito ng kapanahunan, na may kaugnayan sa pang-ekonomiya at pampulitikang pagpapakita ng kapitalistang opensiba), maaari tayong mag-alok ng isang kasunduan kung saan hindi natin hinihiling na tanggapin ng ibang mga partido, halimbawa, ang paraan ng armadong aksyon o pakikibaka para sa diktadura ng proletaryado; ngunit kung hindi natin

hinihiling ito, hindi ito dahil sa tingin natin ay mas mahusay na talikuran muna ang lahat, at makuntento sa mas kaunti, kundi dahil walang silbi ang pagbabalangkas ng gayong mga panukala kapag alam natin na ang pagsasakatuparan ng mga ito ay pipigilan lamang sa pamamagitan ng pagsang-ayon na ipagtanggol ang mga katamtamang layunin ng mga kahilingan na magsisilbing plataporma para sa nagkakaisang hanay.

Sa sandaling mapalalim ang ating pag-unawa sa diyalektikal na batayan ng sitwasyong ito, nakikita natin na ang lahat ng mga walang kompromiso na simplistikong pagtutol ay ganap na bumabagsak.

"Isang alyansa sa mga defeatist at sa mga nagtataksil sa rebolusyon, upang suportahan ang rebolusyon?" bulalas ng natatakot na komunista ng tatak ng Ika-apat na Internasyonal, o ng sentristang sipsip ng uri sa pagitan ng Ikalawa at Ikatlo. Ngunit huwag nating pagtuunan ng pansin ang terminolohikal na ehersisyo na ito, o sabihin man lang na tayo ay hindi nagkakamali na mga komunista, alam natin kung ano ang ginagawa natin, lahat ng ginagawa natin ay tiyak na inspirasyon ng rebolusyonaryong layunin nito, at maaari pa tayong makipag-negosasyon sa demonyo. Sa kabaligtaran, tumugon tayo sa isang kritikal na pagsusuri ng sitwasyon at ng mga pag-unlad na maaaring lumabas mula dito, na magpapahupa sa ating mga takot na ang mga bagay ay mapupunta tulad ng... nais ng demonyo.

Ang Marxistang kaliwang agos ay laging sumusuporta sa kawalan ng kompromiso, at may libu-libong dahilan upang gawin ito kapag ang mga repormista ay nagmungkahi ng mga alyansa sa partikular na mga partidong burgis. Ang gayong mga alyansa ay sa katunayan ay magkakaroon ng tiyak na epekto ng pagpapahina sa organikong pag-unlad ng isang partido na may kakayahan para sa rebolusyonaryong propaganda at, sa mga susunod na sitwasyon, ng rebolusyonaryong paghahanda at aksyon, habang ang mga resulta nito ay epektibong magtatanda ng isang landas para sa proletaryado na, dahil isa lamang patay na eskinita, ay ginamit lamang ang mga enerhiya nito sa pagsuporta sa kaayusan ng burgis.

Walang tanong tungkol sa pagtalikod sa kawalan ng kompromiso na ito ngayon.

Una sa lahat, ang pakikipagtulungan sa mga partidong burgis at ang pakikipagtulungan sa mga partido na ang mga miyembro ay kinuha mula sa proletaryado, na may tahasang kondisyon na talikuran nila ang blokeng burgis, ay hindi man lang pormal na pareho ang bagay.

At hindi rin ito isang pakikipagtulungan na nais itatag sa gayong mga partido, kundi isang ibang-ibang uri ng relasyon, batay sa kung saan ang Partido Komunista ay hindi inililihis ang atensyon at pagsisikap nito mula sa sarili nitong mga rebolusyonaryong layunin upang tumuon sa mas mabababa, umaasa na ang mga sanlipunang-demokratikong kontra-rebolusyonaryo ay maaaring yakapin ang layuning ito sa isang pagliko pakaliwa, kalahating repormista at kalahating rebolusyonaryo; sa halip, ito ay batay sa paniniwala na dapat tayong magpatuloy na makipaglaban para sa komunistang programa, at na ang mga oportunista ay patuloy na magtatrabaho para sa kontra-rebolusyon.

Ang layunin ay bumuo ng isang sitwasyon kung saan lalabas ang isang pakikibaka na ang buong proletaryado ay nasa likod ng linya ng komunista, pagkatapos nito ang mga oportunista ay tiyak na malalantad, dahil naharap sila sa kanilang sariling mga pangako ng unti-unti at mapayapang pananakop.

Ang kahulugan ng mga tiyak na termino ng nagkakaisang hanay na taktika ay samakatuwid ay isang maselan na isyu para sa mga komunista. Kinakailangan na maisalin ito sa praktika, at kinakailangan na garantiyahan na hindi ito lumihis mula sa mga katangian na hindi lamang ginagawang tugma ito sa ating mga layunin, kundi ipinapakita rin na nagtatrabaho ito tungo sa kanila sa isang sitwasyon tulad ng ngayon.

Ang lahat ng ito ay maaaring at dapat pag-usapan, na nabigyan ng hustisya ang mga takot ng ilang puritanong matandang dalaga, pati na rin ang banayad na pagkakontento ng napakahusay na mga prostitutes, na naghula para sa iba ng parehong pagbagsak tulad ng sa kanila.

III.

Bago tayo magpatuloy sa huling bahagi ng tratado na ito, kung saan ipahahayag namin ang aming sariling pananaw, ayaw naming lampasan ang mga paglalahad tungkol sa paksang ito na ginawa ng iba pang mga kasama at organisasyon ng Komunistang Internasyonal, bago magbigay ng karagdagang komento sa espiritung nagpapasigla sa ilang dokumento na lumabas kalaunan. Isang bagong artikulo ni Radek, "Ang mga Agarang Gawain ng Komunistang Internasyonal", na kumukumpleto sa isa pa niyang papel, "Bago ang mga Bagong Pakikibaka", at dalawang opisyal na dokumento rin: ang manipesto ng mga manggagawa ng lahat ng bansa, ng Komunistang Internasyonal at ng Internasyonal ng mga Pulang Unyon, at ang mga theses na pinagtibay ng Komiteng Tagapagpaganap sa sesyon noong Disyembre 18, na ilalathala nang buo sa ating mga pahayagan.

Muli, ang batayan para sa lahat ng talakayan at desisyon tungkol sa mga taktika na susundan ay hindi kailanman isang pag-urong mula sa mga posisyon kung saan nakikipaglaban ang Internasyonal. Higit kailanman, ito ay isang kaso ng pagbubukas ng daan patungo sa tagumpay ng rebolusyong proletaryo sa tanging landas na maaari nitong tahakin: ang marahas na pagpapatalsik sa kapangyarihan ng burgis at ang pagtatatag ng diktadura ng proletaryado.

Ang problema ay binubuo sa pagdadala ng mga puwersa na makakadaig sa mga mapagkukunan ng depensa at kontra-rebolusyonaryo ng burgis sa mundo papunta sa larangan ng pakikibaka para sa diktadura. Ang mga puwersang ito ay maaari lamang makuha mula sa hanay ng uring manggagawa. Ngunit upang talunin ang kapitalistang kalaban, kinakailangan na ituon ang mga pagsisikap ng buong proletaryado sa rebolusyonaryong larangan.

Ito ay laging ang pundamental na papel ng partido ng uri, ayon sa pananaw ng Marxista. Ito ay nangangahulugan ng pagkamit ng tunay, hindi lamang mekanikal, na pagkakaisa; nangangahulugan ito ng pagkakaroon ng pagkakaisa para sa rebolusyon, hindi pagkakaisa para sa sarili nito. Ang layuning ito ay nakakamit sa pamamagitan ng pagsunod sa landas na sinimulan nang buong tatag ng Ikatlong

Internasyonal pagkatapos ng digmaan: pagtutuon sa hanay ng mga partidong komunista ang mga elemento na mayroong konsepto ng rebolusyonaryong pangangailangan ng pakikibaka, na hindi nagpapahintulot sa sarili na malihis ng pagkamit ng bahagya at limitadong mga layunin, na ayaw makipagtulungan sa anumang sitwasyon sa mga paksyon ng burgis. Batay sa paunang plataporma na ito, at pagkatapos na mahatulan ang buong hanay ng mga pagkasira sa loob ng kilusan, ang mga elementong ito ay bumubuo sa nukleo kung saan nakakamit ang epektibong pagkakaisa ng masa sa isang progresibong proseso na ang bilis at kadalian ay nakasalalay sa obhetibong sitwasyon at sa taktikal na kakayahan ng mga komunista.

Sa kanyang mga artikulo, hindi man lang malayo na pinagdududahan ni Radek ang alinman sa mga ito. Ang mga taktikal na mapagkukunan na inilalagay niya ay ang mga sinasabi niyang maaaring kailanganin (dahil sa kasalukuyang sitwasyon) upang itulak ang malawak na batalyon ng proletaryado sa pakikibaka para sa rebolusyonaryong diktadura.

Nakita natin kung paanong ang pangkalahatang sitwasyon ay nailalarawan ng kapitalistang opensiba laban sa mga kondisyon ng buhay ng proletaryado, dahil nararamdaman ng kapitalismo na hindi nito maiiwasan ang sakuna nang walang pagpapataas ng pagsasamantala sa mga manggagawa. Kasabay ng pagpapababa ng kapitalismo sa masa sa ekonomiya sa pamamagitan ng opensibang pang-ekonomiya at pampulitika, sinasamantala nito ang pagkakataon na ituloy ang sarili nitong muling pagsasaayos; ngunit, sa pantay na paraan, sa pamamagitan ng pagbibigay-diin sa katangian ng industriyal na imperyalismo, lumalakad ito patungo sa kailaliman ng isa pang digmaan. Ito ang nagkakaisang paghuhusga ng komunista sa sitwasyon, na ang kahihinatnan ay ang agarang pangangailangan para sa proletaryado na tumugon sa isang rebolusyonaryong kontra-atake, at upang mapabilis ito, kinakailangan na tukuyin ang mga paraan kung saan ang mga pag-unlad ng naturang sitwasyon ay maaaring gamitin para sa mga rebolusyonaryong layunin.

Mula dito sumusunod, tulad ng nakita natin, na maging ang isang purong depensibong pakikibakang pang-ekonomiya ng proletaryado ay naglalatag ng problema ng rebolusyonaryong aksyon at ang pagdurog sa kapitalismo. Bakit hindi rebolusyonaryo ang humingi ng makabuluhang pagtaas ng sahod sa nakaraan, samantalang ngayon ay rebolusyonaryo ang humingi na hindi ito bawasan? Dahil ang unang aksyon ay maaaring ituloy ng limitado at lokal at propesyonal na mga grupo ng manggagawa, sa isang walang direksyon na paraan, samantalang ang pangalawang aksyon, na naging kinakailangan ngayon, at siyang tanging posible maliban kung tatalikuran ng proletaryado ang lahat ng anyo ng asosasyon at organisasyon, ay nangangailangan ng lahat ng puwersa ng mga manggagawa na lumabas sa larangan, lampas sa sektoral at lokal na pagkakabaha-bahagi, at sa katunayan ay sa isang pandaigdigang saklaw.

Ang lumang pormal at pederalista na pagkakaisa ng tradisyonal na sanlipunang-demokrasya, na bahagyang tinatakpan lamang ang mga pagkakabaha-bahagi sa mga grupo ng interes at hiwalay na mga kilusan sa ilalim ng balabal ng walang laman na rhetoric, kasama na ang pagkakabaha-bahagi sa pambansang mga partidong proletaryo, ay nagbibigay ng posisyon nito sa mapagpasyang panahong ito ng ebolusyon ng kapitalista sa tunay na pagkakaisa ng uring manggagawa, na hindi mapigilang humahantong sa isang magkatugmang sentralisasyon ng kilusang proletaryo sa mundo.

Ibinigay na ng Komunistang Internasyonal sa kilusang ito ang kalansay ng unitaryo na organisasyon pati na rin ang kaluluwa ng rebolusyonaryong teoretikal na kamalayan. Ang proletaryado ay hinahati pa rin tungkol sa mga ideya at pampulitikang opinyon, ngunit magkakaroon ng pagkakaisa sa aksyon. Iginigiit ba natin na ang pagkakaisa ng doktrina at pampulitikang pananampalataya ay dapat, ayon sa kung sino ang nakakaalam kung anong abstraktong pamantayan, mauna sa pagkakaisa ng aksyon? Hindi, dahil iyon ay ang pagbaligtad sa pamamaraang Marxista, na matibay nating sinusuportahan, at sinasabi sa atin kung paano, mula sa epektibong pagkakaisa ng kilusan na nilikha ng paglusaw ng kapitalismo, dapat na lumabas ang isang pagkakaisa ng kamalayan at pampulitikang doktrina.

Ang realistikong diskarte na ito sa pagkakaisa ng lahat ng mga manggagawa sa konkretong aksyon ay mananalo rin sa kanilang pagkakaisa sa propesyon ng kanilang pampulitikang pananampalataya, batay sa pananampalatayang pampulitika ng komunista, at hindi lamang sa isang walang hugis na kalat ng kasalukuyang pampulitikang uso. Ibig sabihin, makakamit natin ang pagkakaisa ng aksyon sa pamamagitan ng mga rebolusyonaryong panukala ng komunismo.

Lahat tayo ay handang gumawa ng anumang sakripisyo na kailangan upang isulong ang mga bagay sa kanais-nais na tagpuan na ito. Ito ay isang usapin ng pagkaintindi nang mabuti sa sitwasyon at ng pagsasaalang-alang na ang mga huling yugto nito ay magsasangkot ng isang mahabang daan sa hinaharap.

Iminumungkahi ni Radek ang nagkakaisang hanay ng proletaryado hindi lamang upang matugunan ang mga problema ng paglaban sa kapitalistang opensiba, kundi pati na rin upang matugunan ang tanong ng gobyerno. Tinutukoy niya ang sitwasyon na kinakaharap ng proletaryado ng Alemanya. Sa Alemanya mayroong isang espesyal na sitwasyong pang-ekonomiya, hindi dahil sa isang harang ang naghihiwalay dito mula sa ibang bahagi ng mundo, kundi dahil ang proseso na nagpapakilala sa krisis pandaigdig ay nakatuon sa kung ano ang nangyayari sa mga bansang nagsasalita ng Aleman.

Pag-usapan natin ang malaking problema ng mga reparations na dapat bayaran sa mga nagwagi. Ang Alemang produktibong uri ay gumagawa ng isang hindi masukat na pagsisikap upang magtambak ng mga produkto na nakalaan para sa mga banyagang merkado upang makamit ang halaga ng mga reparations ng digmaan na dapat bayaran sa Entente. Ngunit ito ay nakakamit lamang sa pamamagitan ng pinaka walang kahihiyang pagsasamantala sa proletaryado.

Ang Gobyerno ng Aleman, sino man ito, ay dapat mag-alala tungkol sa pinakamataas na problemang ito: kung saan kukunin ang bilyun-bilyong kailangan upang bayaran ang reparations. Ang buong marupok na istraktura ng sinubukang kapitalistang muling pagtatayo ay nakasalalay sa solusyon sa problemang ito.

Lumilitaw na kumbinsido si Radek na kung ang isang gobyerno ng mga manggagawa ay nabuo batay sa kung sino ang dapat magbayad, na ang mga kapitalista ng Aleman, sa halip na mga manggagawa at iba pang mas mahihirap na saping lipunan, ito ay magdudulot ng isang sitwasyon kung saan ang tanging resulta ay ang pakikibaka ng proletaryado ng Aleman para sa diktadura at ang sabotahe ng burgis na programa sa mundo.

Ang pangangailangang ito ay nararamdaman ng proletaryado ng Aleman sa isang mababaw na diwa lamang, kahit man lang sa bahagi nito na nakikilala ang sarili sa mga partidong sanlipunang-demokratiko, na malakas sa parliyamento. Samakatuwid, itinutulak sila ng proletaryado sa kapangyarihan. Kung kukunin nila ito, ang problema ng digmaang sibil ay lilitaw. Kung hindi nila ito gagawin, tatalikuran sila ng masa. Ngunit maaari silang makahanap ng isang paraan upang iligtas ang kanilang oportunismo sa sumusunod na argumento: na pinipigilan sila ng mga komunista na gawin ang matapang na kilos na ito, sa gayon ay lumilikha ng isang alibi para sa pakikipagtulungan sa burgis.

Naniniwala si Radek na magiging maganda na alisin ang alibi na ito. Ibinibigay natin sa kanya ang kanyang opinyon, ngunit iginigiit natin ang katotohanan na maging ang mga kasamang Aleman na kumikilos sa ganitong paraan ay hindi nawawalan ng paningin sa mga direktiba para sa pinakamataas na layunin ng komunista, at, kung ano ang mas mahalaga, sa pamamagitan ng pananatiling mapilit sa puntong ito, nagtatakda tayo ng isa pang layunin: ang hikayatin ang marami sa ating mga kasama, lalo na ang mga bata at matatapang, na hamakin ang simplistikong katamaran na maaaring sumilong sa likod ng isang nauunang nabuo o isang klisey, nang hindi tumatagos sa pagiging kumplikado ng mga taktikal na argumento na nagmumula sa isang pagsusuri ng kasalukuyang mga kalagayan; sa gayon ay pinagkakaitan ang kanilang sarili ng pinaka-epektibong paraan ng panghihimasok sa isang debate ng ganitong uri at nakikibahagi sa malaking gawain ng paghahanda na kailangan upang maiwasan ang pagkahulog sa laging naroroon na bitag ng oportunismo.

Sa wakas, tungkol sa mga opisyal na dokumento ng Internasyonal, lilimitahan natin ang ating sarili sa pagturo na ang manipesto ay hindi naka-adres sa mga partido o sa mga organo ng unyon ng kalakalan ng iba pang mga Internasyonal, kundi sa proletaryado ng lahat ng bansa. Ang katotohanan na ang mga manggagawa na sumusunod sa mga unyon ng Kristiyano at liberal ay inanyayahan na sumali sa united front ay nagpapakita ng pagkakaiba sa pagitan ng dalawang konsepto: walang sinuman ang mag-iisip ng isang nagkakaisang hanay sa mga partidong Kristiyano at liberal.

At kung, sa kabilang banda, ang mga tesis ng Komiteng Tagapagpaganap sa ngayon ay iniiwasan ang paggawa ng isang pangkalahatang balangkas ng teoretikal para sa tanong, nagtatatag sila ng ilang napakahalagang punto, tulad ng:

Ang organisasyonal na kalayaan ng ating mga partidong komunista.

Hindi lamang iyon, kundi pati na rin ang kanilang ganap na kalayaan, habang sinisimulan nila ang inisyatiba ng nagkakaisang hanay, na pumuna at makipagtalo sa mga partido at organisasyon ng Ikalawang Internasyonal at Ikalawa-at-kalahating Internasyonal: kalayaan na kumilos "sa larangan ng mga ideya", para sa ating napaka-tiyak na programa.

Pagkakaisa sa aksyon ng buong proletaryong hanay.

Ang tila kontradiksyon o pagbabago ng posisyon na ito ay hindi isang bagong bagay, o isang hindi pangkaraniwang konklusyon. Ang pananaw ng partido tungkol dito ay dapat na matibay at lahat ay sumasaklaw: sa gitna ng masa, dapat itong isagawa nang may walang hanggang pag-iingat at isang pakiramdam ng pananaw, sa pamamagitan ng pagpapalaganap ng pinaka-kapansin-pansin na mga aspeto nito at unti-unting pagbuo ng mekanismo nito, na ilalantad ng mga katotohanan mismo.

Hindi maiiwasan na ang masa, na nagsisimula sa mababaw na ideya na ito (ng alinman sa paglipat patungo sa isang pagkakabaha-bahagi o patungo sa pagkakaisa) ay mag-isip na ang dalawang direksyon ay magkasalungat sa isa’t isa. Ngunit sa realidad hindi ito ganyan. Ang pagkakaisa ng mga manggagawa at paghihiwalay mula sa mga mabulok na elemento at lalo na mula sa mapanlinlang na mga pinuno ay, sa kabaligtaran, dalawang magkatulad na tagumpay; matagal na nating alam ito at makikita lamang ito ng masa sa dulo ng ehersisyo.

Ang mahalaga ay na dapat itong maunawaan sa diwa ng pakikibaka, ng paglaban laban sa mga pagpapataw ng kapitalista.

Kalayaan at kalayaan sa organisasyon at panloob na disiplina, ng propaganda, ng kritisismo; pagkakaisa sa aksyon: ito ang dapat ilatag at makamit ng mga partidong komunista upang manalo.

Ang pormal na pagtatabi ay wala nang iba pa kaysa sa laging ipinahayag ng ating islogan: manggagawa ng mundo, magkaisa. Salamat dito, inilantad natin bilang mga traydor ang mga naghati sa proletaryado noong digmaan, na naghahati dito sa pang-araw-araw na aktibidad ng mga unyon ng kalakalan sa pamamagitan ng pagpigil sa libu-libong mga hindi pagkakaunawaan at pakikibaka na kasalukuyang nagaganap mula sa pagsasama sa isa.

Ang pagtatabi na ito ay hindi lamang ang dahilan kung bakit tayo pabor sa mas matinding pampulitikang pagpili, kundi pati na rin ang dahilan kung bakit tayo pabor sa pagkakaisa ng organisasyon ng unyon, isang konsepto at taktika na maaaring beripikahin ng partido sa pamamagitan ng pang-araw-araw na mga resulta, dahil ang positibong pag-unlad ng ating pakikibaka laban sa oportunismo ng Italyanong repormista ay ang resulta ng ating taktikal na posisyon, ayon sa kung saan pagkatapos ng pampulitikang pagkakabaha-bahagi ng Livorno tayo ay determinado na manatili sa mga organisasyon ng unyon ng kalakalan, sa kabila ng pagiging direkta ng mga repormista kung kanino tayo humiwalay; at nanatili tayo doon upang epektibong labanan sila.

Ang problema, samakatuwid, ay dapat isaalang-alang sa dalawang antas. Ang Komunistang Internasyonal ay hindi bumabalik sa gawain ng kahapon, ngunit inaani ang mga gantimpala nito sa landas na ito na humahantong sa dobleng resulta ng pagkakaroon ng isang rebolusyonaryong pampulitikang kilusan sa ulo ng proletaryado, at pagkakaroon ng buong proletaryado na nagtitipon sa paligid ng watawat nito.

IV.

Sa naunang mga artikulo, itinakda namin ang aming sarili sa isang layunin ng pagpapaliwanag, upang ilarawan ang kasalukuyang kalagayan ng isyu ng "nagkakaisang hanay" sa kasalukuyang pinagtatalunang opisyal na mga dokumento ng Komunistang Internasyonal at mga pahayag ng ilang partidong komunista at mga kasama. Kasabay nito, hinangad naming hikayatin ang aming mga mambabasa na makilala ang pamamaraan na, upang makapagpasiya sa gayong mga katanungan, ay dapat gamitin kung nais nating makamit ang historikal at taktikal na karanasan ng Komunistang Internasyonal, at permanenteng lumampas sa mental na katamaran ng oversimplification, at ang praktikal na pagiging baog ng mga aksyon na hinihimok ng isang pobya ng pormal na mga preconceptions.

At sa pamamagitan ng paglalahad na ito, nais nating bawiin ang karapatan ng ating mga kasama na ito na paunlarin ang kanilang mga planong taktikal upang mahusgahan tayo na nagpatibay ng isang ibang-ibang paninindigan sa lubos na kasuklam-suklam na pinagtibay ng mga oportunista, na naghihintay nang walang kabuluhan para sa mga komunista na talikuran ang matatag at solidong rebolusyonaryong nilalaman ng kanilang pag-iisip at kanilang aksyon.

Ngayon ay maikli nating ipahahayag ang ating pag-iisip, na higit pa sa isang personal na kapasidad, dahil tutukuyin natin ang masusing mga talakayan na naganap sa paksa sa Komiteng Tagapagpaganap ng ating partido upang magbigay ng mandato sa mga kasama na kakatawan dito sa darating na pulong sa Mosku. Hindi magiging misteryo sa sinuman na ang tesis na ipagtatanggol ng mga Komunistang Italyano ay medyo naiiba, o kung nais nating gamitin ang lumang ekspresyon, mas "kaliwa" kaysa sa kinakatawan, halimbawa, ni Radek at sinusuportahan ng mga kasama sa Alemanya.

Ipinapahiwatig namin sa lahat ng mga kasama, at lalo na sa mga bata at henerikong "ekstremista", kung gaano kalaki ang timbang ng kontribusyon ng ating partido sa mga talakayan tungkol sa napakahirap na problemang ito kung ipapakita natin na ang ating paglihis ay hindi ipinanganak ng partikular na mga hindi pagkakaunawaan, kundi ng isang pagsusuri sa katanungan na isinagawa nang may ganap na kamalayan sa mga limitasyon nito, na isinasaalang-alang ang lahat ng mga elemento kung saan hininuha ang pag-iisip ng ibang mga kasama nang hindi nagtatago sa walang kabuluhang pagtanggi ng ilang konklusyon, na hindi makakumbinsi sa sinuman.

At muli nating pinagtitibay ang hindi mapag-aalinlanganang katotohanan na ito bago ang lahat: walang panganib na tatalikuran ng Komunistang Internasyonal, kahit man lang sa kaunti, ang plataporma ng rebolusyonaryong Marxismo, kung saan inilabas nito ang sigaw ng digmaan sa masa ng proletaryado sa mundo laban sa rehimeng kapitalista at lahat ng mga tagasuporta at kasabwat nito, malaki at maliit.

Tumutukoy tayo sa pagsusuri ng kasalukuyang sitwasyon, kung saan lahat tayo ay walang alinlangan na sumasang-ayon, na nagbubuod sa diyagnosis ng burgis na opensiba bilang resulta ng yugtong ito sa krisis ng kapitalismo. Sinasabi rin natin na tiyak nating tinatanggap, hangga’t ang ating mga taktikal na konklusyon ay nakabatay sa pamamaraang Marxista, ang tesis na ang pagpapakilos at rebolusyonaryong paghahanda ay pangunahing ginagawa sa larangan ng pakikibaka ng proletaryado para sa mga kahilingang pang-ekonomiya.

Ang realistikong pananaw na ito ay nagpapaliwanag sa taktika ng pagkakaisa ng mga unyon ng manggagawa, na pundamental para sa ating mga komunista, sa parehong antas ng ating walang awa na pagdistansya sa anumang pahiwatig ng oportunismo sa larangan ng pulitika. Sa parehong paraan, ang taktikal na posisyon na ipinagtatanggol ng ating partido ngayon sa Italya, sa kampanya para sa nagkakaisang hanay ng lahat ng manggagawa laban sa opensiba ng mga hepe, ay napapanahon at napakatagumpay.

Sa pagkakataong ito, ang nagkakaisang hanay ay nangangahulugang karaniwang aksyon ng lahat ng kategorya ng paggawa, lahat ng lokal at rehiyonal na grupo ng mga manggagawa, lahat ng pambansang organisasyon ng unyon ng mga manggagawa ng proletaryado; at malayo sa pagpapahiwatig ng isang pagkalito ng iba’t ibang pampulitikang pamamaraan, ito ay kasabay ng pinaka-epektibong paraan ng pag-akit sa masa sa iisang pampulitikang pamamaraan na nagpapakita sa kanila ng landas sa kanilang pagpapalaya: ang pamamaraan ng komunista.

Nagkakatugma ang doktrina at praktika sa pagkumpirma na walang balakid o oposisyon ang matatagpuan sa katotohanan na, bilang isang plataporma ng pagpapakilos ng masa, ang konkreto at panandaliang mga kahilingang pang-ekonomiya ay binabalangkas, at bilang isang anyo ng aksyon ang isang kilusan ng proletaryado sa kabuuan ay iminungkahi sa larangan ng direktang aksyon, na ginagabayan ng kanilang mga organisasyon ng uri, ang mga unyon ng manggagawa. Ang direktang resulta ng lahat ng ito ay isang pagpapaigting ng ideolohikal at materyal na pagsasanay ng proletaryado para sa pakikibaka laban sa burgis na Estado, kasama ang kampanya laban sa mga huwad na tagapayo ng oportunismo ng bawat kulay.

Sa mga taktika na inilarawan sa ganitong paraan, na isinasantabi ang mga pagkakaiba-iba ng aplikasyon na maaaring isipin na nakasalalay sa iba’t ibang sitwasyon sa iba’t ibang bansa ng mga partidong proletaryo at mga organisasyon ng mga unyon ng manggagawa, wala tayong makitang anumang makokompromiso sa dalawang pundamental at parallel na kondisyon ng rebolusyonaryong proseso:

Ang pag-iral at pagpapatatag ng isang matibay na partidong pampulitika na itinatag sa isang malinaw na kamalayan ng landas sa rebolusyon.

Ang lumalaking pagsasama ng malalaking masa, na hinihimok nang katutubo sa aksyon ng sitwasyong pang-ekonomiya, sa pakikibaka laban sa kapitalismo, isang pakikibaka kung saan nagbibigay ang partido ng direksyon at isang pangkalahatang kawani.

Kapag nais nating suriin sa halip ang impluwensya sa ating mga karaniwang layunin (upang mapadali at mapabilis ang tagumpay ng proletaryado sa pakikibaka upang ibagsak ang burgis na kapangyarihan at itatag ang diktadura) ng iba pang mga taktikal na diskarte, tulad ng iminungkahi ng Partido Komunista sa Alemanya at inilatag sa mga artikulo ni Karl Radek, ang mga diskarte na nagsasangkot ng isang plano ng aksyon para sa proletaryado upang makialam sa mekanismo ng pulitika ng demokratikong Estado, dapat tandaan na ang mga katangian ng problema, at samakatuwid ang mga konklusyon na dapat abutin, ay radikal na nagbabago.

Ang larawan na iniharap ni Radek ay batay sa malinaw na pagkakatulad sa sitwasyon ng kapitalistang opensiba kung saan tayo nagmula upang tukuyin ang ating taktika ng nag-iisang hanay ng mga unyon ng manggagawa. Mayroon tayong proletaryado, na nakikita ang pagsasamantala dito na labis na pinatindi ng mga maypagawa, dahil sa hindi mapigilang impluwensya ng pangkalahatang sitwasyon sa pagkilos at presyon na ipinapataw nito.

Alam na alam natin, mga komunista at mga kasama na kasama natin, na ang tanging paraan upang makalabas ay sa pamamagitan ng marahas na pagpapatalsik sa burgis na kapangyarihan; ngunit ang masa, dahil sa kanilang limitadong antas ng pampulitikang kamalayan at dahil ang kanilang mood ay naiimpluwensyahan pa rin ng mga pinuno ng sanlipunang-demokratiko, hindi ito nakikita bilang isang agarang paraan upang makalabas at hindi tumatahak sa rebolusyonaryong landas na ito, kahit na nais ng Partido Komunista na magbigay sa kanila ng isang halimbawa.

Iniisip at pinaniniwalaan ng masa na ang ilang uri ng interbensyon ng mga awtoridad ng Estado ay maaaring lutasin ang matinding problemang pang-ekonomiya. Kaya’t gusto nila ang isang gobyerno na, tulad sa Alemanya, magpapasya na ang pasanin ng mga reparasyon ng digmaan ay dapat mahulog sa uri ng malalaking industriyalista at may-ari ng negosyo, o kung hindi man ay umaasa sa Estado na magpatupad ng isang batas sa mga oras ng pagtatrabaho, sa kawalan ng trabaho, sa kontrol ng mga manggagawa.

Tulad ng kaso ng mga kahilingan na makukuha ng aksyon ng unyon ng mga manggagawa, dapat yakapin ng Partido Komunista ang saloobin na ito at ang paunang salpok ng masa at sumali sa iba pang mga puwersa na nagmumungkahi o nagsasalita tungkol sa panalo ng mga benepisyo sa pamamagitan ng mapayapang pananakop ng gobyerno ng parliyamento, at pagpapakilos sa proletaryado sa landas ng eksperimentong ito upang makinabang mula sa hindi maiiwasang pagkabigo nito, na may layuning pukawin ang pakikibakang proletaryo batay sa pagpapatalsik sa burgis na kapangyarihan at ang tagumpay ng diktadura.

Naniniwala kami na ang gayong plano ay nakabatay sa isang kontradiksyon at sa praktika ay naglalaman ng mga elemento ng isang hindi maiiwasang pagkabigo. Walang duda na dapat ding magpasya ang Partido Komunista na gamitin ang hindi malay na kalooban ng malawak na masa, at hindi maaaring limitahan ang sarili nito sa negatibo, pulos teoretikal na pangangaral kapag nahaharap ito sa isang pangkalahatang tendensya patungo sa iba pang mga landas ng aksyon na hindi tiyak sa sarili nitong doktrina at praksis.

Ngunit ang paggamit na ito ay maaari lamang maging produktibo kung, sa pamamagitan ng paglalagay ng sarili sa larangan kung saan gumagalaw ang malawak na masa, at sa gayon ay nagtatrabaho sa isa sa dalawang salik na mahalaga para sa tagumpay ng rebolusyonaryo, sigurado tayo na hindi natin ikinokompromiso ang isa pang hindi gaanong mahalagang salik, na binubuo ng pag-iral at progresibong pagpapalakas ng partido, kasama ang organisasyon ng bahagi ng proletaryado na dinala na sa larangan kung saan ang mga islogan ng partido ay nagkakaroon ng epekto.

Sa pagsasaalang-alang kung ang panganib na ito ay umiiral o hindi, dapat tandaan na, tulad ng itinuturo ng mahabang at masakit na historikal na karanasan, ang partido bilang isang organismo at ang antas ng impluwensyang pampulitika nito ay hindi banal, kundi napapailalim sa lahat ng mga impluwensya ng mga kaganapan habang nagaganap ang mga ito.

Kung isang araw, pagkatapos ng isang mas marami o mas matagal na panahon ng mga pakikibaka at insidente, ang masang manggagawa ay sa wakas ay makarating sa malabong pagkaunawa na ang anumang tinangkang kontra-atake ay walang silbi maliban kung lumaban ito laban sa burgis na kagamitan ng Estado mismo, ngunit sa mas maagang yugto ng pakikibaka ang organisasyon ng Partido Komunista at ang mga kilusan sa mga gilid nito (tulad ng unyon ng manggagawa at ang organisasyong militar) ay seryosong nakompromiso, ang proletaryado ay makikita ang sarili na pinagkaitan ng mismong mga sandata na kailangan nito para sa pakikibaka, ang kailangang-kailangan na kontribusyon ng minorya na nagtataglay ng isang malinaw na pananaw ng mga gawain na kailangang isagawa, at kung saan, sa pamamagitan ng paghawak sa pananaw na ito sa loob ng mahabang panahon, ay nagsagawa ng kailangang-kailangan na pagsasanay, at nilagyan ang sarili ng kailangang-kailangan na sandata, sa malawak na diwa ng termino, na kailangan upang matiyak ang tagumpay ng malawak na masa.

Iniisip namin na mangyayari ito, na nagpapakita ng pagiging baog ng lahat ng mga planong taktikal tulad ng sinusuri natin, kung ang Partido Komunista ay labis at lantaran na magpatibay ng isang pampulitikang paninindigan na nagpawalang-bisa at nagpapawalang-saysay sa hindi malalabag na katangian nito bilang ang partido ng oposisyon na may kaugnayan sa Estado at iba pang mga partidong pampulitika.

Naniniwala kami na kaya nating ipakita, mula sa parehong kritikal at praktikal na pananaw, na ang tesis na ito ay walang abstraktong tungkol dito, o hindi rin ito nagmumula sa pagnanais, sa konteksto ng kumplikadong argumentong ito, na lumikha ng arbitraryong mga iskema. Sa halip, ito ay tumutugon sa isang konkreto at masusing pagtatasa ng paksa.

Ang paninindigan ng Partido Komunista ng aktibong pampulitikang oposisyon ay hindi isang doktrinal na luho ngunit, tulad ng makikita natin, isang konkretong kondisyon ng rebolusyonaryong proseso.

Sa katunayan, ang aktibong oposisyon ay nangangahulugang patuloy na pangangaral ng ating mga tesis sa kawalan ng kakayahan ng lahat ng aksyon na nakadirekta patungo sa pananakop ng kapangyarihan sa pamamagitan ng demokratikong paraan at ng lahat ng pampulitikang pakikibaka na nais manatili sa legal at mapayapang larangan, ang katapatan sa paninindigan na ito ay isinasagawa sa pamamagitan ng patuloy na pagpuna sa gawain ng mga gobyerno at legal na partido habang iniiwasan ang anumang magkasanib na responsibilidad para dito; at sa pamamagitan ng paglikha, pag-e-ehersisyo at pagsasanay ng mga organo ng pakikibaka na tanging isang kontra-legalistang partido tulad ng sa atin ang makakabuo, sa labas at laban sa mekanismo na naroon lamang para sa pagtatanggol ng burgis.

Ang pamamaraang ito ay teoretikal hangga’t mahalaga na ang isang namumunong minorya ay dapat magkaroon ng teoretikal na kamalayan, at organisasyonal hangga’t, habang ang mayorya ng proletaryado ay hindi pa sapat ang gulang para sa isang rebolusyonaryong pakikibaka, nagbibigay ito para sa konstitusyon at edukasyon ng mga kadre ng rebolusyonaryong hukbo.

Sa paggalang na ito, tapat tayo sa nagniningning na tradisyon ng Komunistang Internasyonal, hindi natin inilalapat sa mga partidong pampulitika ang parehong pamantayan na ginagawa natin sa mga unyon ng manggagawag organismong ekonomiko, iyon ay, hinuhusgahan natin sila hindi batay sa kanilang pagkuha ng mga miyembro at ang larangan ng uri kung saan sila kumukuha, kundi batay sa kanilang saloobin patungo sa Estado at sa mekanismo ng kinatawan nito.

Ang isang partido na kusang loob na nananatili sa loob ng mga hangganan ng batas, o maaaring hindi makaisip ng ibang pampulitikang aksyon maliban sa kung ano ang maaaring paunlarin nang walang paggamit ng karahasan laban sa mga institusyong sibil ng burgis na demokratikong konstitusyon, ay hindi isang partidong proletaryo kundi isang partidong burgis; at sa isang tiyak na diwa, ang simpleng katotohanan na ang isang pampulitikang kilusan, maging ang mga naglalagay ng kanilang sarili sa labas ng hangganan ng batas (tulad ng sindikalista at anarkista na mga kilusan), ay tumangging tanggapin ang konsepto ng organisasyon ng Estado ng proletaryong rebolusyonaryong kapangyarihan, ibig sabihin ang diktadura, ay sapat na para sa atin upang maghatid ng negatibong paghuhusga na ito.

Sa puntong ito maaari lamang nating sabihin ang plataporma na ipinagtatanggol ng ating partido:

Proletaryong nagkakaisang hanay ng mga unyon ng manggagawa,

Walang tigil na pampulitikang oposisyon patungo sa burgis na gobyerno at lahat ng legal na partido.

Tatalakayin natin ang mga pag-unlad sa loob ng ating organisasyon sa susunod na artikulo.

Gayunpaman, ayaw nating tanggalin ang pagbanggit na kung ang pakikipagtulungan sa parliyamento at gobyerno ay ganap na hindi kasama mula sa sandaling pinagtibay natin ang gayong plataporma, gayunpaman hindi tayo tumatalikod, tulad ng ipapakita natin, sa isang mas mahusay at hindi gaanong mapanganib na paggamit ng mga kahilingan na inihanda ng masa sa anyo ng mga kahilingan sa mga awtoridad ng Estado o sa iba pang mga partido, hangga’t maaari silang suportahan nang independiyente bilang mga resulta na dapat makamit sa pamamagitan ng direktang aksyon, panlabas na presyon at kritisismo ng mga patakaran ng gobyerno ng lahat ng iba pang mga partido.

V.

Nais naming tapusin ang aming mga tala na ito, na isinulat sa panahon ng talakayan tungkol sa kasalukuyang problema at isinasaalang-alang ang mga salik na lumalabas pa lamang, sa isang paglalahad ng mga argumento na sumusuporta sa posisyon na ipinapalagay ng Komiteng Tagapagpaganap ng ating Partido, ayon sa kung saan ang pagkakaisa ng aksyon ng proletaryado ay dapat ituloy at isagawa batay sa patakaran ng oposisyon sa burgis na Estado at sa mga legalistang partido, isang posisyon na dapat paunlarin ng Partido Komunista nang walang tigil. Kung ang pag-uulit ng ilang mahahalagang punto ay hindi nakatulong sa paglalahad ng ating posisyon, hindi sila nakasasama sa nilalayon: ang makuha ang buong atensyon ng mga kasama sa maselan at kumplikadong termino ng problemang pinag-uusapan.

Nais naming ituro na mayroong isang kapaki-pakinabang na pagkakaiba na dapat gawin sa pagitan ng subhetibo at obhetibong kondisyon para sa rebolusyon.

Ang obhetibong kondisyon ay binubuo ng sitwasyong pang-ekonomiya at ang direktang presyon na ipinapataw nito sa masang proletaryo.

Ang mga subhetibong kondisyon ay tumutukoy sa antas ng kamalayan at pagiging palaban ng proletaryado at, higit sa lahat, ng tagapagpauna nito, ang Partido Komunista.

Ang isang kailangang-kailangan na obhetibong kondisyon ay ang paglahok sa pakikibaka ng pinakamalawak na patong ng masa, na direktang hinihimok ng mga motibong pang-ekonomiya, kahit na sa karamihan ay wala silang kamalayan sa pag-unlad ng pakikibaka sa kabuuan. Ang isang subhetibong kondisyon ay ang pag-iral, sa isang lalong dumaraming minorya, ng isang malinaw na pananaw ng mga pangangailangan ng kilusan na sumusulong, kasabay ng isang kahandaan na suportahan at idirekta ang huling yugto ng pakikibaka.

Aminin natin na magiging kontra-Marxista hindi lamang ang umasa na ang lahat ng mga manggagawa na kasangkot sa pakikibaka ay nagkaroon ng malinaw na kamalayan sa pag-unlad nito at isang matibay na orientasyon patungo sa mga layunin nito, kundi pati na rin ang maging kontra-Marxista na hanapin ang gayong "estado ng pagiging perpekto" sa bawat militanteng Partido Komunista, kapag ang mga subhetibong kondisyon para sa rebolusyonaryong aksyon ay naninirahan sa pagbuo ng isang kolektibong organo, ang Partido, na kasabay nito ay isang paaralan (sa diwa ng isang teoretikal na tendensya) at isang hukbo na may kaukulang hierarchy at kaugnay na pagsasanay.

Ngunit naniniwala kami na mahuhulog ito sa isang subhetibismo na hindi gaanong kontra-Marxista, dahil ito ay kusang loob sa burgis na diwa, kung ang mga subhetibong kondisyon ay siniksik sa naliwanagan na kalooban ng isang grupo ng mga pinuno, na maaaring dalhin ang mga puwersa ng Partido at ng iba pa kung saan nagpapataw ito ng impluwensya pababa sa pinakakumplikadong mga taktikal na landas, anuman ang impluwensya na ipinataw sa mga puwersang ito ng pag-unlad ng aksyon mismo at ang paraan na pinili upang isulong ito.

Ito ay dahil ang Partido ay hindi ang invariable at hindi nabubulok na "paksa", ang "tagapagpatupad", ng walang kwenta na mga pilosopiya, kundi ito ay sa sarili nitong pagliko ay isang obhetibong elemento ng sitwasyon. Ang solusyon sa napakahirap na problema ng mga taktika ng partido ay hindi pa katulad ng mga problema ng isang militar na kalikasan; sa pulitika maaari kang mag-ayos, ngunit hindi mo

maaaring manipulahin ang sitwasyon sa iyong gusto: ang mga katotohanan na namamahala sa problema ay hindi ang ating hukbo at ang hukbo ng kaaway, kundi ang pagbuo ng hukbo, mula sa walang pakialam na mga strata at mula sa hanay ng kaaway mismo (at kasing dami sa isang panig tulad ng sa kabilang panig) habang nagaganap ang labanan.

Ang pinakamahusay na paggamit ng obhetibong rebolusyonaryong kondisyon, nang walang anumang panganib na balewalain ang mga subhetibong kondisyon, sa katunayan na may katiyakan ng pagpapaunlad ng mga ito nang napakatalino, ay nagmumula sa paglahok at paghimok sa mga aksyon ng masa sa paligid ng pang-ekonomiya at depensibong kahilingan, na hinihimok ng opensiba ng mga boss sa kasalukuyang kalagayan ng krisis ng kapitalista, tulad ng sinabi na natin.

Kaya, sa pamamagitan ng pagsuporta sa masa sa pagsunod sa mga salpok na nararamdaman na nila sa isang malinaw at makapangyarihang paraan, dinadala natin sila sa rebolusyonaryong landas na minarkahan natin, sigurado na malalampasan natin ang mga subhetibong kondisyon na nakahanay laban sa atin, at ang masa ay haharapin ang pangangailangan na makipaglaban para sa rebolusyon sa pangkalahatan, kung saan ang ating partido ay magbibigay sa kanila ng isang teoretikal at teknikal na koleksyon ng mga kasangkapan, na pagagandahin at pagagalingin ng pakikibaka mismo.

Ang independiyenteng pampulitikang posisyon ng ating partido ay magpapahintulot dito na isagawa, sa kurso ng aksyon, ang ideal at materyal na rebolusyonaryong paghahanda na kulang sa iba pang mga sitwasyon (kahit na hinimok din nila ang masa sa pakikibaka) dahil, bukod sa iba pang mga dahilan, ang kawalan ng isang minorya, naiiba tungkol sa rebolusyonaryong kamalayan at paghahanda para sa mapagpasyang anyo ng pakikibaka.

Ang depensibong estratehiya ng burgis ay upang salungatin ang rebolusyong proletaryo sa mga subhetibong kontra-kondisyon, na binabayaran ang obhetibong rebolusyonaryong presyon na ipinanganak ng mga paghihirap at balakid ng krisis sa mundo sa mga mapagkukunan ng isang pampulitika at ideolohikal na monopolyo sa aktibidad ng proletaryado, kung saan sinisikap ng naghaharing uri na pakilusin ang hierarkiya ng proletaryong pamumuno.

Sa pamamagitan ng mga organisasyon ng mga partidong sanlipunang-demokratiko, ang isang malawak na seksyon ng proletaryado ay nakulong ng ideolohiya ng burgis—ang kawalan ng isang rebolusyonaryong ideolohiya—at tinutukoy namin dito hindi gaanong ang mga ideolohikal na konsepto ng mga indibidwal kundi ang tendensya na kumilos nang sama-sama batay sa isang matatag na linya at isang organisasyon ng pakikibaka sa larangan ng pulitika. Ang burgis at ang mga kaalyado nito ay nagtatrabaho sa loob ng proletaryado upang ikalat ang paniniwala na ang marahas na pamamaraan ay hindi kinakailangan sa pakikibaka nito upang mapabuti ang pamantayan ng pamumuhay nito, at na ang mapayapang paggamit ng demokratikong kinatawan na kagamitan sa loob ng orbita ng mga legal na institusyon ay ang mga sandata na dapat nitong gamitin.

Ang gayong mga ilusyon ay seryosong nagpapahina sa mga pagkakataon ng rebolusyon dahil sa isang tiyak na punto ay tiyak na mabibigo sila, ngunit kasabay nito ang gayong pagkabigo ay hindi magdudulot sa masa na magbigay ng kanilang suporta sa pakikibaka laban sa burgis na legal at kagamitan ng Estado sa pamamagitan ng rebolusyonaryong digmaan, o ipahayag at suportahan ang diktadura ng uri, ang nag-iisang paraan upang durugin ang kaaway na uri. Ang pag-aatubili at kawalan ng karanasan ng proletaryado sa paggamit ng mga mahalagang sandatang ito ay ganap na makikinabang sa burgis. Kaya’t ang gawain ng Partido Komunista ay sirain, sa gitna ng maraming proletaryo hangga’t maaari, ang subhetibong pagkasuklam na ito patungo sa paghahatid ng mapagpasyang suntok laban sa kaaway, at ihanda ito para sa kung ano ang kinakailangan upang gawin ang gayong aksyon.

Bagaman ito ay kathang-isip na ituloy ang gawaing ito sa pamamagitan ng ideolohikal na paghahanda at drilling sa digmaang uri ng bawat solong proletaryo, gayunpaman kailangang-kailangan na tiyakin ito sa pamamagitan ng pagpapaunlad at pagpapatatag ng isang kolektibong organismo na ang gawain at pag-uugali sa kalipunan na ito ay kumakatawan sa isang apela sa pinakamalaking posibleng bahagi ng uring manggagawa, upang sa pamamagitan ng pagkakaroon ng isang punto ng sanggunian at suporta ang hindi maiiwasang pagkawalang-saysay na sa huli ay magtatanggal sa mga kasinungalingan ng demokratiko ay susundan ng isang epektibong pagbabagong-loob sa mga pamamaraan ng rebolusyonaryong pakikibaka.

Sa diwa na ito hindi tayo maaaring manalo nang walang mayorya ng proletaryado, iyon ay, habang ang mayorya ng proletaryado ay nasa pampulitikang plataporma pa rin ng legalidad at sanlipunang-demokrasya; sinabi ito ng Ikatlong Kongreso, at tama ito. Ngunit ito ay tiyak kung bakit kailangan nating tiyakin na ang mga taktika na ito ay pinagtibay sa paraang, sa loob ng mga kilusan ng masa, na pinukaw ng obhetibong kondisyong pang-ekonomiya, mayroong isang progresibong pagtaas sa bilang ng mga tagasunod sa loob ng minorya na ito na, sa pagkakaroon ng Partido Komunista bilang isang nukleo, ay ibinatay ang kanilang aksyon at paghahanda sa kontra-legalistang larangan.

Mula sa kritikal na pananaw at mula sa tunay na praktikal na karanasan na mayroon tayo, walang pumipigil sa isang paglipat mula sa aksyon ng malawak na masa para sa mga kahilingan na ang kapitalismo ay ayaw, o hindi kaya, na ipagkaloob at kung saan ito ay magpapakalat ng bukas na reaksyon ng parehong regular at hindi regular na puwersa, sa aksyon para sa kabuuang pagpapalaya ng uring manggagawa, dahil parehong ang isa at ang isa ay naging imposible nang walang pagpapatalsik sa burgis na politiko-militar na kagamitang pangkontrol, laban sa kung saan ang mga manggagawa ay dinala. Samantala, ang Partido Komunista ay naorganisa na ang sarili para sa pakikibaka laban dito, na nagtitipon ng isang seksyon ng masa; isang partido na hindi kailanman sa kurso ng pakikibaka ay nagtago ng realidad na dapat tayong makipaglaban laban sa mga puwersa ng kalikasan na ito, at ipinapalagay ang sarili ang unang yugto ng labanan sa pamamagitan ng gerilya na digmaang uri, sa pamamagitan ng direktang aksyon, sa pamamagitan ng rebolusyonaryong sabwatan.

Sa kabilang banda, ang lahat ay humahantong sa atin na hatulan, bilang isang bagay na ibang-iba at may kabaligtaran na epekto, ang pagtatangka na ilipat ang hanay ng malawak na masa mula sa isang aksyon na, kahit na mayroon itong obhetibong kahilingan na agaran at malalapitan sa masa, ay nagaganap sa pampulitikang plataporma ng legal na demokrasya, sa isang aksyon na kontra-batas at para sa diktadura ng proletaryado. Dito hindi ito tungkol sa mga pagbabago sa layunin, kundi tungkol sa mga pagbabago sa plano ng aksyon, ng organisasyon nito, ng mga pamamaraan nito. Ang gayong taktikal na pagbabagong-loob ay posible lamang, sa aming opinyon, sa isip ng mga condottieri na nakalimutan ang equilibrium ng Marxista diyalektika at nag-iisip na nagtatrabaho na sila sa isang hukbo ng perpektong drilled at sinanay na mga automaton sa halip na may mga tendensya at kapasidad na nasa proseso pa rin ng pag-unlad sa gitna ng mga elemento na kailangang ayusin ngunit laging madaling bumalik sa mga pagkakaiba-iba ng indibidwal at desentralisado na aksyon.

Ang landas ng rebolusyon ay nagiging isang patay na eskinita kung ang proletaryado, upang mapagtanto na ang maraming kulay na harapan ng liberal at tanyag na demokrasya ay nagtatago ng bakal na balwarte ng Estado ng uri, ay magpapatuloy hanggang sa mapait na wakas nang walang pag-iisip na magbigay ng sarili sa naaangkop na paraan ng pagwasak sa huling mapagpasyang balakid, hanggang sa punto kung saan ang mabangis na puwersa ng reaksyon, armado hanggang sa ngipin, ay lumabas mula sa tanggulan ng burgis na dominasyon at itapon ang kanilang sarili laban dito.

Ang Partido ay kinakailangan sa rebolusyonaryong tagumpay dahil kinakailangan na, bago pa man ito, ang isang minorya ng proletaryado ay magsimulang sumigaw nang walang tigil sa iba na dapat silang kumuha ng armas para sa huling labanan, magbigay at magsasanay ng kanilang sarili para sa hindi maiiwasang pakikibaka. Ito ay tiyak kung bakit ang Partido, upang magawa ang tiyak na gawain nito, hindi lamang dapat mangaral at magpakita sa pamamagitan ng makatwirang argumento na ang mapayapa at legal na landas ay isang mapanlinlang na landas, kundi dapat ding pigilan ang pinaka-bihasa na seksyon ng proletaryado mula sa pagiging pinatulog ng mga demokratikong ilusyon, at italaga ito sa mga pormasyon na, sa isang banda, ay magsisimulang maghanda para sa teknikal na pangangailangan ng pakikibaka sa pamamagitan ng pagharap sa mga kalat-kalat na aksyon ng burgis na reaksyon, at sa kabilang banda ay sanayin ang kanilang sarili, at ang isang malaking seksyon ng masa na malapit sa kanila, sa pampulitika at ideolohikal na pangangailangan ng mapagpasyang aksyon sa pamamagitan ng walang humpay na pagpuna sa mga partidong sanlipunang-demokratiko at pakikipaglaban laban sa kanila sa loob ng mga unyon ng manggagawa.

Ang sanlipunang-demokratikong eksperimento ay tiyak na mangyayari sa ilang sitwasyon at dapat itong gamitin ng mga komunista, ngunit hindi dapat isipin ang "paggamit" na ito bilang isang biglaang kilos na nangyayari sa dulo ng eksperimento, kundi bilang ang resulta ng isang walang tigil na pagpuna, na isasagawa ng Partido Komunista, at kung saan ang isang malinaw na paghihiwalay ng responsibilidad ay kailangang-kailangan.

Kaya’t ang ating ideya na ang Partido Komunista ay hindi kailanman maaaring talikuran ang posisyon nito ng pampulitikang oposisyon sa Estado at sa iba pang mga partido, dahil isinasaalang-alang natin ito na isang bahagi ng gawain nito ng pagbuo ng mga subhetibong kondisyon para sa rebolusyon, ang mismong pinaka-dahilanan nito.

Ang isang partidong komunista na nalito sa mga pasipista at legalistang partido ng sanlipunang-demokrasya, sa isang pampulitika, parliyamentaryo o gobyernong kampanya, hindi na iniaalis ang tungkulin ng Partido Komunista. Sa pagtatapos ng naturang yugto, ang mga obhetibong kondisyon ay magpapakita ng nakamamatay na kalagayan ng rebolusyonaryong digmaan, ang imperatibo ng pag-atake at pagsira sa kapitalistang makina ng Estado; subhetibong anumang pag-asa na inilagay ng proletaryado sa walang dugo at legal na pamamaraan ay nabigo, ngunit mawawala ang sintesis ng obhetibo at subhetibong kondisyon na ibibigay ng independiyenteng paghahanda ng Partido Komunista at ng minorya na pinamamahalaan nitong tipunin sa paligid nito. Ang isang sitwasyon ay lilitaw na hindi naiiba sa praktika mula sa naranasan ng Italyanong Partido Sosyalista sa maraming pagkakataon nang binubuo ito ng magkasalungat na tendensya; ang masa na nabigo sa pagkabigo ng mga repormistang pamamaraan ay umaasa ng isang islogan na hindi kailanman dumating dahil ang matinding elemento ay walang independiyenteng organisasyon, hindi alam ang kanilang lakas, ay nagbabahagi ng responsibilidad sa iba’t ibang mga repormista sa harap ng pangkalahatang kawalan ng tiwala habang walang nag-iisip na imapa ang mga tampok ng isang organisasyon na maaaring gumana, makipaglaban at makipagdigma, tulad ng hindi mapagkakasunduang pag-asa ng digmaang sibil ay lumalaki.

Para sa lahat ng mga kadahilanang ito, sinabi ng ating partido na hindi dapat magkaroon ng pag-uusap tungkol sa mga alyansa sa pampulitikang hanay sa iba pang mga partido, kahit na tinatawag nila ang kanilang sarili na "proletaryo", o tungkol sa pag-sumuskribi sa mga programa na nagpapahiwatig ng isang pakikilahok ng Partido Komunista sa demokratikong pananakop ng Estado.

Hindi nito binubukod ang posibilidad ng pagmumungkahi at pagsuporta sa mga pag-aangkin, na makakamit sa pamamagitan ng proletaryong presyon, na gagawin sa pamamagitan ng mga desisyon ng pampulitikang kapangyarihan ng Estado, at na sinasabi ng mga sanlipunang-demokrata na gusto nilang at makakamit sa pamamagitan ng huli, dahil ang gayong aksyon ay hindi nagpapababa sa antas ng inisyatiba na nakamit ng proletaryado sa pamamagitan ng direktang pakikibaka.

Halimbawa, ang isa sa ating mga kahilingan para sa nagkakaisang hanay na suportahan sa pambansang pangkalahatang welga ay ang tulong para sa mga walang trabaho ng uring industriyalista at ng Estado, ngunit tinatanggihan natin ang anumang pagiging kasabwat sa murang panloloko ng "konkretong" mga programa ng patakaran ng Estado na iminungkahi ng partidong sosyalista at ng mga hepe ng repormistang unyon ng mga manggagawa, kahit na sumang-ayon sila na imungkahi ang mga ito bilang programa ng isang gobyerno ng "manggagawa" sa halip na ang pinapangarap nila sa isang kagalang-galang at kapatid na collusion sa mga partido ng naghaharing uri.

Mayroong isang malaking pagkakaiba sa pagitan ng pagsuporta sa isang panukala (na maaari nating tawaging "reporma" sa isang parody ng mga lumang debate) mula sa loob o mula sa labas ng Estado, isang pagkakaiba na tinutukoy ng kung paano nagbabago ang mga sitwasyon.

Sa direktang aksyon ng masa mula sa labas, kung ang Estado ay hindi kayang o ayaw magbigay daan, dumating ka sa pakikibaka upang ibagsak ito; kung magbigay daan ito, kahit na bahagya, ang pamamaraan ng kontra-legalistang paraan ng aksyon ay bibigyan ng halaga at isasagawa;

Samantalang sa pamamaraan ng pananakop mula sa loob, kung nabigo iyon, tulad ng plano na itinataguyod ngayon, hindi na posible na umasa sa mga puwersa na may kakayahang sumalakay sa makina ng Estado, dahil ang kanilang proseso ng aggregation sa paligid ng isang independiyenteng nukleo ay naantala.

Ang aksyon ng malawak na masa sa nagkakaisang hanay samakatuwid ay maaari lamang makamit sa konteksto ng direktang aksyon at kooperasyon sa mga unyong ng mga manggagawa sa lahat ng lugar at ng anumang kategorya at tendensya, at nasa sa Partido Komunista ang simulan ang pagpapakilos na ito, dahil ang iba pang mga partido, sa pamamagitan ng pagsuporta sa kawalan ng aksyon ng masa sa harap ng mga panunukso ng naghaharing at mapagsamantalang uri at sa pamamagitan ng paglihis nito sa legal at demokratikong larangan ng Estado, ay nagpakita na tumalikod sila sa proletaryong layunin, na nagpapahintulot sa atin na itulak sa maximum ang pakikibaka upang dalhin ang proletaryado sa aksyon na may komunistang direktiba at may komunistang pamamaraan, na ipinagtatanggol sa tabi ng pinaka-mapagpakumbabang seksyon ng pinagsamantalahan, na gusto lamang ng isang balat ng tinapay o ipinagtatanggol ito laban sa hindi nasisiyahang kasakiman ng mga hepe, ngunit laban sa mekanismo ng kasalukuyang mga institusyon at laban sa sinumang naglalagay ng kanilang sarili sa kanilang larangan